Αν είναι να μιλήσει κάποιος, να μιλήσει για την αγάπη - Χαλκίδα Μέρα 1η και Μέρα 2η

αναδημοσίευση από το blog alwaysthesea

Τα λόγια ανήκουν στον Μιχάλη Γκανά, απó την νέα ταινíα του Στέλιου Χαραλαμπóπουλου που εíδαμε πριν λíγο στο γεμάτο κινηματογράφο που φιλοξενεί το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Χαλκίδας. Από χτες το βράδυ ανακαλύπτουμε τη Χαλκίδα. Μια κοντινή άγνωστη. Η θάλασσα, ναι η θάλασσα, στη μέση της πόλης, όμορφη, την κόβει στη μέση, κρατάει τη μήτρα της σε υγρασία μόνιμη περίεργα εύφορη. Ήρθε και ο Παναγιώτης. Φάγαμε ψάρι στη παραλία την ώρα που έπεφτε το φως. Μαγικά. Ξενοδοχείο "Χαρά". Ωραίο όνομα σκέφτηκα όταν ερχόμουν χτες βράδυ με το ΚΤΕΛ. Η ανακαίνιση έκανε όμως πράσινους τους τοίχους του. Περίεργα πράσινους. Συναντηθήκαμε με όλους αργά στο Κόκκινο Κρίνο. Ήταν ο Κώστας, ο Μήτσος... πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε; Αλήθεια, δεν ήξερα ότι υπήρχε κόκκινος κρίνος. Φάγαμε καλά, ήπιαμε, είπαμε πολλά ως το πρωί και μετά περπατήσαμε στη πόλη και πάλι στη θάλασσα. Φτάσαμε τη νυχτερινή θάλασσα. Εκεί ακούραστα φροντίζει την υγρασία της Χαλκίδας. Το φεστιβάλ ξεκινάει από το πρωί. Γεμίζει παιδιά από τα σχολεία. Στη δική μου προβολή ήταν δυο σχολεία αρρένων;! Νόμιζα ότι πια είναι μικτά τα σχολεία - τέλος πάντων αγόρια, άγουρα, άγρια κάπως ατίθασα στην πειθαρχία της σκοτεινής αίθουσας. Χαλάλι τους. Κάθισαν και άκουσαν ποιητές και συγγραφείς να μιλούν για τα κοινά και μετά ξεχύθηκαν στους δρόμους. Φαντάζομαι κάποιοι θα πήγαν για καφέ στη θάλασσα. Τα κορμιά και τα μαχαιριά λέει πάλι ο Γκανάς, τραγουδάει η Ελευθερία και χορεύουν τα κορμιά καθώς περπατούν στον περίπατο της Χαλκίδας. Κάντε λίγο διάλειμμα από το συνδικαλισμό και δες το κορίτσι που περνάει. Ναι, ναι εδώ είμαστε. Δυο στιγμιότυπα μετά την προβολή της ταινίας μου. Ένας κύριος με υγρά μάτια μου λέει "Μας κάνατε να σκεφτούμε διαφορετικά, πως να σας το πω να φιλοσοφήσουμε". Ναι, ναι συμπληρώνουν δυο ακόμη ζευγάρια υγρά μάτια των γυναικών που τον συνοδεύουν. Η Τίνα που μου λέει πως συγκινήθηκε στα λόγια της Νάντιας για την γιαγιά της. Αυτή η σκηνή πάντα μου φέρνει και εμένα δάκρυα Ευχαριστώ Τίνα. Το λέω στο Γιώργο. Η ταινία είναι δική του, αφιερωμένη και αυτός δεν μπόρεσε να είναι εδώ, γιατί με άλλα βασανίζεται αυτό τον καιρό. "Δεν στο έλεγα" μου λέει. Το έλεγε, το έλεγε ας είναι καλά. Το κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά, Γιώργο λέει πάλι ο Γκανάς. Δάκρυ, σε σκέφτομαι άρα υπάρχω. Ευχαριστούμε, Στέλιο και Θάνο για τον Γκανά. Τι όμορφος τρόπος να κλείσει η μέρα στη Χαλκίδα. Δεν προβλήθηκε σήμερα η ταινία του Βαγγέλη, αύριο λένε άλλαξε ώρα, με την ταινία του Άρη γα το BBC και μια γλυκιά ταινία της Αγγελικής για τους πλανόδιους μουσικούς. Όμορφοι διαφορετικοί κόσμοι. Ο Βαγγέλης που χει κάνει τη ταινία "Μεταξύ Βουνών και Ποταμών" είναι ο σύντροφος της Μυρσίνης, της κόρης του Νικήτα. Δεν ξέρω εάν θα έρθει, όμως αφιερώνω σε εκείνη και σε εκείνον πάλι τα λόγια του Γκανά που είναι τόσο νωπά στο κεφάλι μου και μου γέννησαν δάκρυα και σε εκείνον γέννησαν δάκρυα, όταν τα διάβαζε' Να με θυμάσαι, και μην ακούς επάνω και κάτω κόσμος, είσαστε η πατρίδα μας και εμείς ξενιτεμένοι' Στην πατρίδα πήγε παιδιά ο Νικήτας λοιπόν. Στέλιο καλύτερα που δεν του έκλεψε του Γκανά το δάκρυ η κάμερα, όταν έκανε ζουμ, ακόμη και εάν δάκρυζε, εγώ θα το ήθελα με ένα κατ από το γενικό στο κοντινό. Έτσι κοφτό. Αν αποφάσιζες να το δείξεις. Αλλά πάλι εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ. Πιο ήπιος, γλυκός, ευγενικός και πάντα σεμνός. Αχ ρε Στέλιο πάλι μας συγκίνησες ναι. Εντάξει ο Γκανάς ήταν αλλά και εσύ. Και εσύ εκεί μέσα είσαι. Τι καλή η σκηνή με τον πατέρα. Εκεί η κάμερα έπιασε το σπαραχτικά τρυφερό βλέμμα του Γκανά στον πατέρα. Θα γίνω πατέρας του πατέρα μου είπε. Αχ Στέλιο. Κάπου εκεί μέσα λέει ότι οι ταινίες και τα ποιήματα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Το ξέρεις αυτό το Σταύρος Ιωάννου και όλοι οι συνεργάτες του που έστησαν με τόσο μεράκι αυτό το κινηματογραφικό πανηγύρι εδώ στη Χαλκίδα και αψήφησαν φωτιές και δυσκολίες. Και τι συγκινητικός που είναι ο Τάκης Οικονόμου από τη Νομαρχία που συμπαραστέκεται ψυχή τε και σώματι!! κυριολεκτικά Και τι ψυχή. Τάκη το μπλουζάκι του Φεστιβάλ θα είναι η μόνιμη στολή σου από εδώ και μπρος σε θέλουμε στη παρέα μας. των τρελλοκινηματογραφιστών είσαι σύντροφος! Λοιπόν πάλι με Γκανά αποχαιρετώ με στοίχειωσε! Ο τελευταίος στίχος δεν είναι ο έσχατος, μπορεί να είναι ο πρώτος που θα γράψει ο αναγνώστης. Έτσι είναι και συχνά έτσι είναι και στα μπλογκς. Για αυτό δανείστηκα από τον ποιητή τον τίτλο του ποστ. Σταύρο, Τάκη και όλα τα νέα παιδιά του Φεστιβάλ ευχαριστούμε. Βάλατε τη Χαλκίδα στον χάρτη των κινηματογραφικών φεστιβάλ. Μη μασάτε, το Φεστιβάλ ήρθε για να μείνει. Το θέλει ο κόσμος που γεμίζει τις αίθουσες. Το θέλουμε εμείς. Το θέλει η Θάλασσα Και αυτή δεν μπορεί να τη σωπάσει κανείς. Η εικόνα είναι από την ταινία μου 'Τα Κοινά'. Γεράσιμε να ζήσει η σινεφίλ κόρη από 2 μηνών στο Φεστιβάλ. Θα γίνει και αυτή ποιήτρια! Αύριο παίζεται η ταινία του Παναγιώτη CHIP and OVI και εμείς τώρα δουλεύουμε στο ίντερνετ καφέ CHIP για να σας τα πούμε όλα αυτά εσείς που δεν έχετε την τύχη να ακούσετε απόψε τη θάλασσα της Χαλκίδας.